با افزایش سرعت شهرنشینی، نیاز انسان به ارتباط با طبیعت و تجربه کیفیت‌های زیباشناختی مانند زیبایی مناظر، هوای تازه، تنوع توپوگرافی و زیرساخت‌های سبز در حال افزایش است. از این‌رو کیفیت زیباشناختی سیمای سرزمین به‌عنوان یک منبع با ارزش درخور حفاظت در‌نظر گرفته می‌شود. هدف از ارزیابی کیفیت دیداری سیمای سرزمین، مشخص کردن معیارهایی است که بر اساس آنها سیماهای دارای ارزش زیبایی‌شناسی را حفظ و بازسازی کرد. در این مطالعه به‌منظور کمی‌سازی ارزش زیبایی‌شناسی پس از مرور منابع و بررسی ویژگی‌های منطقه مطالعاتی، معیارهای مؤثر در ارزش زیبایی‌شناسی مشخص، نقشه‌سازی و سپس استاندارد شد و در گام بعد با به‌کارگیری روش ترکیب خطی وزن‌دار، مناطق دارای ارزش زیبایی‌شناسی تعیین شد. در‌نهایت مناطق دارای ارزش زیبایی‌شناسی با درجات متفاوتی از مطلوبیت مشخص شد. بر اساس نتایج به‌دست آمده، مناطق دارای بیشترین ارزش زیبایی‌شناسی با مساحت 64/40 کیلومتر مربع کمترین مساحت و مناطق دارای ارزش زیبایی‌شناسی کم با مساحت 65/477 کیلومتر مربع بیشترین مساحت منطقه را به‌خود اختصاص داده‌اند. نتایج این مطالعه می‌تواند به‌منظور بهبود مدیریت و کیفیت سیمای سرزمین برای تصمیم‌گیران سومند واقع شود.