با توجه به ارزش حفاظتی و اقتصادی بالای جنگل‌های زاگرس و وابستگی معیشتی مردم بومی به این منابع، تعیین نقاطی از جنگل برای حفاظت بیشتر می‌تواند در حفظ تنوع زیستی این جنگل‌ها کمک نماید. برای این منظور 49 قطعه نمونه، 450 مترمربعی همراه با تعدادی قطعات نمونه کوچک‌تر به مساحت‌های 1، 10 و 45 مترمربعی به‌طور تصادفی سیستماتیک در جنگل آموزشی تحقیقاتی دانشگاه یاسوج پیاده شد و تعداد گونه در هر یک از آن ریز قطعات نمونه و قطعه نمونه‌های اصلی ثبت شد. سپس براساس چندین پارامتر مانند تعداد گونه در هر پلات، تعداد گونه نادر در هر پلات، تعداد گونه درختی در هر پلات، ضریب تشابه جاکارد و شیب خط منحنی گونه- لگاریتم سطح ارزش حفاظتی قسمت‌های مختلف جنگل واقع در مناطق فیزیوگرافیکی و توپوگرافیکی مختلف مشخص شد. نتایج نشان داد که مناطق جنگلی واقع در جهت شمالی، یال و ارتفاع پایین در منطقه مورد مطالعه به‌دلیل بالاتر بودن تعداد گونه‌های درختی، نادر و کل، شیب خط منحنی گونه- لگاریتم سطح و نیز کم بودن ضریب جاکارد از ارزش حفاظتی بالاتری برخوردار بودند که می‌بایست برای حفاظت داخل رویشگاه مورد توجه قرار گیرند. اما مناطق جنگلی واقع در شیب‌های کم و جهت جنوبی را به‌دلیل ارزش حفاظتی کمتر می‌توان برای فعالیت‌های چندمنظوره جنگل‌داری مانند اگروفارستری و غیره استفاده نمود. این تحقیق نشان داد که استفاده از این شاخص برای مناطق مختلف جنگلی زاگرس می‌تواند در مدیریت جنگل و حفاظت بهتر از آن راه‌گشا باشد.

واژه‌های کلیدی: تنوع زیستی گیاهی، جنگل زاگرس، شاخص حفاظتی، فیزیوگرافی

متن کامل [PDF 178 kb]   (2451 دریافت)