دوره 2، شماره 3 - ( اكولوژي كاربردي 1392 )
جلد 2 شماره 3 صفحات 48-37 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Momeni M, Hemami M R, Malekian M. Abundance Estimation and Habitat associations of Persian wild ass in Qatruyieh National Park. Iranian Journal of Applied Ecology 2013; 2 (3) :37-48
URL: http://ijae.iut.ac.ir/article-1-236-fa.html
URL: http://ijae.iut.ac.ir/article-1-236-fa.html
مومنی مسلم، همامی محمودرضا، ملکیان منصوره. برآورد فراوانی و ارزیابی نیازهای زیستگاهی گورخر ایرانی در پارک ملی قطرویه. بوم شناسي كاربردي. 1392; 2 (3) :37-48
گروه محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه صنعتی اصفهان
چکیده: (12112 مشاهده)
گور ایرانی زیرگونه‌ای از گورخر آسیایی است که به‌صورت اندمیک در دشت‌ها و تپه ماهورهای زیستگاه‌های بیابانی و استپی ایران زندگی می‌کند. این زیر گونه از سوی اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت و منابع طبیعی به‌عنوان گونه‌ای در آستانه انقراض معرفی شده است. به همین دلیل داشتن اطلاعات کاملی از اندازه جمعیت و نیازهای زیستگاهی این‌گونه به منظور تدوین سیاست‌های مدیریتی برای حفاظت از آن امری اجتناب‌ناپذیر است. در این پژوهش تراکم جمعیت گور ایرانی به تفکیک جوامع گیاهی با استفاده از روش ترانسکت خطی برآورد شد و استفاده فصلی از زیستگاه با استفاده از روش شمارش گروه‌های سرگین در پارک ملی قطرویه بررسی گردید. اختلاف معنی‌داری در میزان استفاده از جوامع گیاهی در فصول پائیز، زمستان و بهار مشاهده نشد، اما در فصل تابستان گورها از جامعه درمنه دشتی به‌طور معنی‌داری بیش از جامعه قیچ-درمنه استفاده کردند. نتایج مدل رگرسیون خطی میان تراکم گروه‌های سرگین و برخی از متغیرهای زیستگاهی (گیاهی و خاکی) نشان داد که فراوانی نسبی گور ایرانی به‌طور معنی‌داری با حضور گیاه قیچ و فاصله از آبشخور مرتبط است. رابطه منفی بین گروه‌های سرگین و فاصله از آبشخور نشان‌دهنده وابستگی بالای گورخر به منابع آبی است. تراکم جمعیت گورخر، برآورد شده از طریق نمونه‌گیری فاصله‌ای، در جامعه درمنه دشتی (٣ گور در کیلومترمربعْ؛ فاصله اطمینان: ٧/٥-٥٨/١) بیش از تراکم این گونه در جامعه قیچ- درمنه (45/0گور در کیلومترمربع؛ فاصله اطمینان: ٧٣/٠-٢٨/٠) بود. برآورد ما میانگین تراکمی نزدیک به ٠/١ گورخر در کیلومترمربع برای پارک ملی را نشان داد. این تراکم بالا را می‌توان ناشی از وجود منابع آبی کافی با توزیع مناسب در سطح پارک ملی و امنیت کافی به واسطه ممانعت از حضور انسان و دام‌های اهلی در پارک دانست.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
