گیاه سنبل آبی بومی آمازون بوده و یکی از بدترین گونه‌های مهاجم در جهان به شمار می‌رود. این گیاه از سال 1390 به بعد اکثر عرصه‌های آبی شمال کشور را اشغال نمود. استفاده از علف‌کش‌ها به‌عنوان یکی از روش‌های کنترل گیاه، رایج بوده و تلاش می‌گردد تا فرمولاسیونی با کمترین تأثیر بر محیط‌زیست انتخاب گردد. در این مطالعه سه نوع علف‌کش گلایفوسیت، گلایفوزینات آمونیوم و بیس‌پیریباک‌سدیم برای کنترل گیاه سنبل آبی مورد استفاده قرار گرفت و اثرات استفاده از آنها روی فراوانی و تنوع جوامع پلانکتونی مورد بررسی قرار گرفت. گلایفوسیت روی سنبل آبی اثرمهار کنندگی فوری داشته درحالی که دو علف کش دیگر در زمان طولانی‌تری اثر داشتند. نتایج بررسی نشان داد که حدود 90 درصد فراوانی فیتوپلانکتون مربوط به شاخه دیاتومه‌ها و حدود 71 درصد فراوانی زئوپلانکتون مربوط به راسته پروتوزوآ بود. تنوع جنس‌های فیتو و زئوپلانکتونی بعد از اعمال تیمار تغییری نداشته و تعداد جنس‌ها در استخرهای شاهد تقریباً ثابت بود. در انتهای دوره فراوانی فیتوپلانکتون با اعمال تیمارها به‌ویژه در تیمار رانداپ وضعیت بهتری داشت. غلظت مورد استفاده علف‌کش‌ها علاوه بر اثر‌گذاری مطلوب روی گیاه سنبل آبی تأثیر منفی معنی‌داری بر تنوع و فراوانی جوامع پلانکتونی نداشت.